Της Ισιδώρας Δ. Μυτιληναίου
Όπως αναφέρεται στους Meier και Stutzer (2008), ο Αριστοτέλης έχει ορίσει τη δωρεάν βοήθεια σε άλλους ως έναν τρόπο για την υψηλότερη ατομική ευημερία. Οι συγγραφείς προσπαθούν να αντιμετωπίσουν αυτό το φιλοσοφικό θεώρημα μετρώντας αυτήν την ατομική ευημερία στη Γερμανία και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι εθελοντές αναφέρουν υψηλότερα επίπεδα ικανοποίησης ζωής από εκείνα των μη εθελοντών. Οι Brown et al (2018) αναπτύσσουν ένα μοντέλο που συνάδει με τη θεωρητική υπόθεση ότι η δωρεά χρόνου αποφέρει μεγαλύτερο όφελος από τις δωρεές σε χρήμα. Η «συναισθηματική» εργασία των εθελοντών προσφέρεται ως εξήγηση της εμπλοκής τους και αποκαλύπτει πώς ο συναισθηματικός δεσμός παρακινεί τη συνεχιζόμενη συμμετοχή των εθελοντών σε δωρεές χρόνου (Foster, 2018).
Όταν όμως η «συναισθηματική» εργασία των εθελοντών διαχειρίζεται και «συνταγογραφείται» από άλλους μπορεί να οδηγήσει σε συναισθηματικό κόστος του εθελοντή και να οδηγήσει σε αποξένωση από τον εαυτό του (Colley, 2001). Επιπλέον, παρόλο που η συναισθηματική εμπλοκή των εθελοντών είναι θετική, μερικές φορές είναι δύσκολο για όσους έχουν την ευθύνη να τους επιβλέπουν να μεγιστοποιήσουν τα οφέλη των συναισθηματικά αφοσιωμένων εθελοντών.
Η ικανότητα των διαχειριστών να ρυθμίζουν τη «συναισθηματική» εργασία των εθελοντών μπορεί να συμβάλει στη μειωμένη πρόθεση των τελευταίων να σταματήσουν να εργάζονται εθελοντικά (Ertas, 2018). Τα ευρήματα έρευνας δείχνουν ότι η οργανωτική υποστήριξη, προσανατολισμένη στην αποστολή και στο συναίσθημα, σχετίζονται θετικά με την εθελοντική συμμετοχή (Alfes et al, 2016).
Όταν όμως η συναισθηματική εργασία δημιουργεί συγκρούσεις για εθελοντές με τους τελευταίους να μην λαμβάνουν συναισθηματική υποστήριξη από τον οργανισμό, τότε τα αρνητικά συναισθήματα διαχέονται (Froyum, 2013).
Προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις αγχωτικές συνθήκες και να υποστηρίξουν τα άτομα που έχουν ανάγκη, οι εθελοντές πρέπει μερικές φορές να ελέγχουν τα δικά τους συναισθήματα (Eshenfelder, 2012).
Υποστηρίζεται ότι σε απάντηση ζητημάτων που σχετίζονται με την εθελοντική εργασία, οι κλασικές θεωρίες διαχείρισης (management theories) πρέπει να επεκταθούν και να παρέχουν ειδικές και σχετικές οδηγίες που μπορούν να βελτιώσουν τη «συναισθηματική» εργασία των εθελοντών (Bendaravičienė, 2019).
Επιπλέον, ο ρόλος ή οι συναισθηματικές προσδοκίες και η απόφαση για δωρεάν προσφορά χρόνου υπογραμμίζουν τα ειδικά χαρακτηριστικά της «συναισθηματικής» εργασίας στον εθελοντικό τομέα, με την έννοια ότι οι προσδοκίες και οι αποφάσεις απεικονίζουν τις αντιδράσεις των ατόμων σε συγκεκριμένες καταστάσεις συναισθήματος όπως συμπάθεια και συμπόνια (Barazza, 2011).
Η μελέτη του Timbrell et al στο «The Management of Volunteers in the National Trust» υποδηλώνει ότι «οι εθελοντές επιδεικνύουν μια ισχυρή συναισθηματική δέσμευση στο χώρο και τον τόπο που έχουν επιλέξει να δωρίσουν το χρόνο τους», δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο τα διαφορετικά συναισθήματα, που βιώνουν οι εθελοντές σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο βιώνουν την εθελοντική εργασία τους.
Οι εθελοντές που οδηγούνται από τις προσωπικές τους εμπειρίες είναι λιγότερο πιθανό να βιώσουν εξουθένωση, καθώς έχουν αυξήσει την ευαισθητοποίηση σχετικά με τις προκλήσεις που σχετίζονται με συγκεκριμένες εθελοντικές ενέργειες (Molina et al, 2017). Επομένως, η πρόσληψη ατόμων με παρόμοιες εμπειρίες από τους ανθρώπους που εξυπηρετούν θα έχει μικρότερο κίνδυνο εξάντλησης.
Η θεωρία της συναισθηματικής εργασίας μπορεί να απαντήσει εν μέρει και το ερώτημα «τι ανταλλάσσουν οι εθελοντές αντί των μισθών» (Mastracci and Adams, 2019). Χρησιμοποιώντας τη μέθοδο του Σωκράτη στην αναζήτηση της αλήθειας, οι Mastracci και Adams (2019) εξετάζουν την προαναφερθείσα ερώτηση θέτοντας το ερώτημα εάν η ιδέα της εργασίας για μια αλτρουιστική αποστολή σημαίνει ότι η συναισθηματική εργασία των εθελοντών μπορεί να παραμείνει αναγνωρισμένη και θέτοντας την βάση για περαιτέρω έρευνα στο ερώτημα γιατί όταν η εθελοντική εργασία είναι δύσκολη οι εθελοντές δεσμεύονται ιδιαίτερα με τους ανθρώπους και την αποστολή που υπηρετούν, αυξάνουν συχνά τη συναισθηματική τους εργασία και υπηρετούν πέρα από το καθήκον.
Η συναισθηματική εργασία στον εθελοντικό τομέα θεωρείται ως ένα πιο περίπλοκο φαινόμενο λόγω της απουσίας επίσημης σύμβασης εργασίας. Επομένως, οι διαστάσεις αυτής της θεωρητικής προοπτικής απαιτούν την εξέταση των συναισθημάτων που έχουν οι εθελοντές, ενώ προσφέρουν τον χρόνο και την προσπάθειά τους δωρεάν.
Όπως και με τη συναισθηματική εργασία γενικά, η συναισθηματική εργασία των εθελοντών θεωρείται ως επί το πλείστο δεδομένη ως μέρος των φυσιολογικών δραστηριοτήτων των εθελοντών αλλά παραμένει κάποιες φορές «αόρατη» στο μάτι της οργάνωσης (Field and Johnson, 1992).
Alfes, K., Shantz, A., & Bailey, C. (2015;2016;). Enhancing volunteer engagement to achieve desirable outcomes: What can non-profit employers do? Voluntas (Manchester, England), 27(2), 595-617.
Barraza, J. A. (2011). Positive emotional expectations predict volunteer outcomes for new volunteers. Motivation and Emotion, 35(2), 211-219.
Bendaravičienė, R., Vveinhardt, J., & Vinickyte, I. (2019). Guidelines of integrated management solutions: Volunteers’ emotional intelligence, intercultural training and work productivity. Problems and Perspectives in Management, 17(2), 404-414.
Brown, A. L., Meer, J., & Williams, J. F. (2019). Why do people volunteer? an experimental analysis of preferences for time donations. Management Science, 65(4), 1455-1468.
Colley, H. (2001). Love’s Labour Lost? Emotional labour in engagement mentoring with disaffected young people.
Ertas, N. (2019). Turnover intentions of volunteer resource managers: The roles of work motivations, person–organization fit, and emotional labor. International Journal of Public Administration, 42(9), 741-752.
Eschenfelder, B. (2012). Exploring the nature of nonprofit work through emotional labor. Management Communication Quarterly, 26(1), 173-178.
Field, D., & Johnson, I. (1992). Volunteers in the British hospice movement. The Sociological Review, 40(1_suppl), 198-217.
Foster, A. (2018). Volunteer environmental stewardship and affective labour in Philadelphia. Conservation and Society, 16(1), 52-63.
Froyum, C. (2013). ‘For the betterment of kids who look like me’: Professional emotional labour as a racial project. Ethnic and Racial Studies, 36(6), 1070-1089.
Mastracci, S., & Adams, I. (2019). Emotional labour in non-governmental organisations: narrative analysis and theory expansion. International Journal of Work Organisation and Emotion, 10(1), 1-18.
Meier, S., & Stutzer, A. (2008). Is volunteering rewarding in itself?. Economica, 75(297), 39-59.
Leave A Comment?