Τίποτα δε σε προετοιμάζει για την ώρα που θα πρέπει ο σκύλος σου να κάνει ένα σοβαρό χειρουργείο, όπως για παράδειγμα, η αφαίρεση ενός ποδιού. Ακόμη κι αν σου έχουν δώσει κάποιο περιθώριο, μιας βδομάδας ας πούμε, μέχρι την επέμβαση, δεν έχει καμία σημασία. Δεν μπορείς να το αποδεχτείς. Όχι γιατί ξαφνικά θα αλλάξει η ζωή σου. Αυτή είναι μια εγωιστική θεώρηση των δεδομένων. Αυτό που είναι ασυναγώνιστα άσχημο είναι το συναίσθημα εκείνο που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ότι δεν μπορείς να εξηγήσεις στο σκύλο σου γιατί του το κάνεις αυτό. Εδώ, βέβαια, ούτε τον εαυτό σου δεν μπορείς να συγκρατήσεις από τις τύψεις γιατί συνεχώς αναρωτιέσαι τι δεν έκανες εσύ σωστά και φτάσατε σε αυτό το σημείο αλλά όσο κι αν θες να παλέψεις με τον καρκίνο στο πόδι του, βγαίνεις χαμένος και τελικά και οι δύο καταλήγετε να φτάνετε μηχανικά σε αυτή τη μέρα όπου ο ακρωτηριασμός είναι αναπόφευκτος.
Έχεις ακούσει σκύλο που ξυπνά από νάρκωση; Το κλάμα του λόγω του αποπροσανατολισμού μοιάζει με σειρήνα πολέμου και σε συνδυασμό με το θέαμα του κενού σημείου, δημιουργούν ένα αποτέλεσμα ανυπόφορα τραγικό. Το κλάμα του σκύλου δυναμώνει αλλά μόλις ακούσει τη φωνή σου σταματά, έστω και για λίγο. Και εκεί κάπου, αντιλαμβάνεσαι την αγάπη του για σένα και την παρηγοριά που βρίσκει αισθανόμενος την παρουσία σου δίπλα του. Τα μάτια του είναι κλειστά αλλά σε νιώθει. Θα συνεχίσει να κλαίει γιατί προσπαθεί να σηκωθεί και δεν μπορεί και αυτό του δημιουργεί μια ανασφάλεια που δεν ξέρεις πώς να ανακουφίσεις. Το μόνο που σου μένει να κάνεις είναι να τον βοηθήσεις ξανά και ξανά μέχρι να καταλάβει και ο ίδιος τι πρέπει να κάνει και πού να στηριχτεί. Και πάλι, όμως, ακόμη και όταν περπατήσει με τον τρόπο του, τον βλέπεις ότι είναι θλιμμένος, δεν ξέρει τι του συμβαίνει, δεν καταλαβαίνει γιατί του το προκάλεσες αυτό. Κάθεται σε μια γωνία με το κεφάλι χαμηλά, αρνείται να σε πλησιάσει. Εσύ, όμως, είσαι αυτός που πρέπει να το παλέψεις, να τον βοηθήσεις να ανακάμψει, να ξαναβρεί την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπό σου. Η σχέση αυτή είναι μόνο στα δικά σου χέρια, χωρίς εγωισμούς, ξεπερνώντας κάθε κούραση και κάνοντας ό, τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να σταματήσει να ντρέπεται και να φοβάται. Ακόμη κι αν δε θέλει να βγει μαζί σου βόλτα, πρέπει να το παλέψεις για να καταλάβετε και οι δύο ότι δεν υστερείτε σε τίποτα, ότι είστε δυνατοί και μαζί θα τα καταφέρετε. Γι’ αυτό και σε κάθε μικρή νίκη, η χαρά είναι ανείπωτη. Και αξίζει και στους δύο.
Ακόμη όμως και με τόσες δυσκολίες, ο σκύλος σου τουλάχιστον έχει εσένα. Έχει ένα σπίτι, έναν άνθρωπο, κάθε δυνατή φροντίδα. Αλλά το πιο σημαντικό, έχει αγάπη. Αυτού του είδους την αγάπη που σε δύσκολες συνθήκες -σαν αυτή του ακρωτηριασμού- όταν θα κοιμάται, θα πηγαίνεις από πάνω του να δεις αν αναπνέει. Που θα θέλεις να αλλάξεις όλη την πόλη κάθε φορά που θα πηγαίνετε βόλτα και παντού υπάρχουν εμπόδια: αυτοκίνητα παρκαρισμένα πάνω στο πεζοδρόμιο, σκουπίδια, νερά, σπασμένα πλακάκια και ένα σκύλο που θα βλέπει ψηλό πεζούλι και θα κοντοστέκεται, αναλογιζόμενος αν μπορεί να κατέβει στο δρόμο. Πού μπορείς, άραγε, να διοχετεύσεις την οργή σου για μια κατάσταση που δε βοηθάει κανένα, που μέχρι πρότινος δεν παρατηρούσες και που αντιλαμβάνεσαι με λύπη ότι επεκτείνεται και παραπέρα, σε κάθε κινητική δυσκολία, τόσο ενός ζώου όσο και των ανθρώπων.
Στον αντίποδα, όμως, είναι εκείνος ο σκύλος που ζει στο δρόμο και ψάχνει φαγητό και νερό, που προσπαθεί να ανταπεξέλθει σε συνθήκες ψύχους αλλά και καύσωνα. Που στην ουσία είναι μόνος του αλλά παρ’ όλ’ αυτά, τον βλέπεις να περπατά με την ουρά ψηλά γιατί κάτι βρήκε και είναι χαρούμενος. Είναι, όμως, και εκείνος ο σκύλος που φοβάται τα πάντα γιατί έχει κακοποιηθεί και εγκαταλειφθεί αλλά και αυτός που περνούσε το δρόμο και κάποιος όχι απλώς τον χτύπησε με το αυτοκίνητο αλλά τον άφησε κιόλας αβοήθητο. Το κλάμα αυτού του σκύλου ποιος θα το ακούσει; Ποιος θα τον φροντίσει; Ποιος θα του δώσει την αγάπη που δικαιούται; Στην καλύτερη περίπτωση, κάποιος άνθρωπος θα φιλοτιμηθεί, θα του προσφέρει βοήθεια αλλά αν δεν μπορεί να τον κρατήσει, θα μείνει σε κάποιο καταφύγιο αδέσποτων ζώων. Εκεί θα του παρέχουν σίγουρα κάθε δυνατή φροντίδα αλλά τίποτα δε συγκρίνεται με ένα φιλικό, ζεστό σπίτι, γεμάτο αγάπη.
Είναι τρομερό πόσα αδέσποτα υπάρχουν και τριγυρνούν μόνα τους. Είναι ειλικρινά στενάχωρο. Γι’ αυτό και ο ρόλος των φιλοζωικών οργανώσεων είναι σπουδαίος. Φροντίζουν τους εν δυνάμει φίλους μας, τα εν δυνάμει μέλη της οικογένειάς μας. Μία από αυτές είναι και η ΖΕΗ, η Φιλοζωική Ένωση Ηλιούπολης που με το που μπαίνεις στην ιστοσελίδα της αντικρίζεις μια καρδιά με μια πατούσα στο εσωτερικό της. Υπάρχει κάτι πιο εκφραστικό από το να δίνεις το σήμα κατατεθέν σου, δηλώνοντας εξ αρχής ποιος είσαι και τι κάνεις; Το μήνυμα είναι σαφές. Φροντίζουν τα αδέσποτα ζώα με περισσή αγάπη. Αυτοί είναι που θα υποδεχτούν όσα έχουν τραυματιστεί, θα τα περιθάλψουν, θα συνεργαστούν με κτηνιάτρους, θα παρέχουν βοήθεια, υποστήριξη και καθοδήγηση. Είναι ήρωες αλλά είναι και άνθρωποι. Ζουν σε κανονικά σπίτια, έχουν μια κανονική δουλειά αλλά είναι και εθελοντές που κάνουν μια αξιέπαινη προσπάθεια με δικά τους έξοδα ή με εισφορές τρίτων. Παλεύουν σε αντίξοες συνθήκες τη στιγμή που τα ζώα που χρήζουν περίθαλψης αυξάνονται με ραγδαίο ρυθμό, την ίδια στιγμή που δεν υπάρχουν αρκετοί χώροι φιλοξενίας και επαρκής οικονομική βοήθεια για να ανταπεξέλθουν σε κάθε περίσταση, από το φαγητό έως την αναγκαία ιατρική περίθαλψη. Αλλά συμβάλλουν σε κάτι ακόμη πιο σημαντικό. Αποδεικνύουν τι θα πει εθελοντισμός. Οι περισσότεροι όχι απλώς δε γνωρίζουν τι σημαίνει να βοηθάς χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση, υλική ή ηθική αλλά κάποιοι διάκεινται και εχθρικά απέναντι σε ανθρώπους που προσπαθούν για να γίνει καλύτερος ο κόσμος μας. Η αδιαφορία απέναντι στα ζώα, κατοικίδια ή μη θα πρέπει να εξαλειφθεί και τη θέση της να πάρει η ευσυνειδησία, η στοργή και η αφοσίωση απέναντι σε πλάσματα που ένα από τα πράγματα που ξέρουν καλά είναι το να δίνουν απλόχερα την αγάπη τους.
Μπορείς και εσύ να στηρίξεις το έργο της Ζωοφιλικής Ένωσης Ηλιούπολης με κάθε σου ηλεκτρονική αγορά και χωρίς κανένα επιπλέον κόστος. Μπες στο YouBeHero και πάτα στο κουμπί «Επιλογή οργάνωσης».
Leave A Comment?